Eigen blog

Laten we stilstaan.

Bij al die ouders die er vannacht talloze keren uitgingen om hun kind om te draaien, medicatie te geven, kalmeren, verzorgen, monitoren en steunen.

Bij al die ouders die zich vandaag in bochten wringen om de dag behapbaar te maken voor hun kind.

Bij al die ouders die vanochtend de moed weer vonden om medicijnen toe te dienen, te helpen bij eten, aankleden, plannen en verschonen.

Bij al die ouders die strijden voor hulpmiddelen, aanpassingen, therapie, medicijnen en aandacht.

Bij al die ouders die keer op keer ergens de energie vandaan halen om hun schouders er weer onder te zetten.

Bij al die ouders die dat wat níet gewoon is, gewoon zijn gaan vinden.

Laten we stilstaan. En in ons werk proberen dit alles voor ogen te houden. En met mildheid, mededogen en liefde naar hen te (blijven) kijken. Ook als ze niet op komen draven, emotioneel reageren of ‘lastig’ doen. En laten we, heel soms, ook durven vragen hoe ze het maken. En vragen naar wat zíj nodig hebben om alle ballen in de lucht te houden.